از روش Static صحبت کردیم و گفتیم که یک روش کاملا غیر هوشمند است و باید دستی تک تک IP ها را به روتر تعریف کنیم.. اما این روش در شبکه های بزرگ که n تا نتورک وجود دارد و همینطور n تا مسیر دسترسی برای رسیدن به یک مقصد، کارایی ندارد چون واقعا نمی توان تک تک شبکه ها را به هم معرفی کرد.
شاید دلایلی که نمی توان از روش Static برای شبکه های بزرگ استفاده کرد: الف-زمان بر بودن ب- درصد خطای بالا ج-مدیریت شبکه بسیار بسیار مشکل است.
Dynamic Routing Protocol
در این روش مثل روش استاتیک نیازی نیست تمام مقصدها ومسیرهای دسترسی به مقصدها را برای روتر تعریف کنید.. شما فقط نتورک های خودت را برای روتینگ پروتکل تعریف می کنید و این وظیفه روتینگ پروتکل هست که نتورک های شما رو در شبکه ارسال کند.
مثلا در مثال بالا، که برای جلسه سیزدهم است، دیگر نیازی نیست که مثلا نتورک 172.16.0.0 را به روتر اول معرفی کنیم، بلکه در روش داینامیک ما فقط نتورک های متصل به روتر را به روتر معرفی میکنیم.. و یک روتینگ پروتکل نیز برای آن تعریف می کنیم..این وظیفه روتینگ پروتکل است که به روترهای کنار دستی اش اعلام میکند که من دارای این شبکه ها هستم. هر کسی با این نتورک ها کار داشت میتوانیدبه من رجوع کنید.
حالا Dynamic روتینگ پروتکل ها به دو خانواده دسته بندی می شوند که عبارتند از:
1.Interior Gateway Protocol - IGP
2.Exterior Gateway Protocol - BGP
حالا تفاوت IGP با BGP چیه؟ در IGP ها ، این روتینگ پروتکل ها می توانند عمل روتینگ را در خلال فقط یکAS یا حوزه مدیریتی برای ما انجام بدهند.
اما در BGP ، روتینگ پروتکل ها عمل روتینگ را در خلال چند AS برای ما انجام میدهند.
تعریف AS یا Autonomous System:
Autonomous System is a group of routers under the control of a single authority.
یک گروه از روترها که تحت کنترل یک حوزه مدیریتی هستند.به هرحال راجع به AS ، در آینده بهتر آشنا می شید.
در کلاس CCNA فقط راجع به Interier Gateway Protocol ها صحبت می شود.
Interior Gateway protocol
روتینگ پروتکل های IGP به دودسته
دسته بندی می شوند.
و اما خصوصیات روتینگ پروتکل هایی که از خانواده Distance Vector هستند:
1. به صورت فلت کار می کنند و الزاما اطلاعات مربوط به روتینگ شبکه را از Device های همسایه تامین می کنند.یعنی فقط راجع به همسایه هایش می داند و نمی تواند کل شبکه را ببیند
2.برای ارسال آپدیت هایشان در شبکه از پیغام های Broadcast استفاده می کنند.
3.Classful هستند.یعنی در آپدیت هایشان subnet mask را ارسال نمی کنند.
به تصویر زیر دقت کنید:
همانطور که می بینید هر روتر، اطلاعات روتینگ تیبل خودش را به دیوایس های همسایه برودکست می کند.
و در مقابل خصوصیات روتینگ پروتکل هایی که از خانواده Link State هستند عبارتند از :
1. به صورت سلسله مراتبی کار می کنند .Hierarchical یعنی هر روتر ،تصویری از کل شبکه را در روتینگ تیبل خودش دارد و مثل Distance vector ها نیست که فقط device ها همسایه را ببیند.
2. برای ارسال آپدیت هایشان از پیغام های multicast استفاده می کنند.تفاوت آپدیت های Broadcast با Multicast رو که می دونید؟
3. Classless هستند یعنی می توانند عمل روتینگ را برای شبکه های Subnet شده هم انجام دهند.و در آپدیت هایشان سابنت مسک را هم ارسال می کنند.
به تصویر زیر دقت کنید:
همانطور که می بینید هر روتر یک تصویر از کل شبکه را در روتینگ تیبل خودش دارد.
اگر می خواهید تفاوت Classless و Classfull رو بهتر متوجه بشوید به اینجا رجوع کنید.(یک فایل PDF انگلیسی روان هست)- این نکته رو هم بگم خواه ناخواه باید انگلیسی تون رو قوی کنید و گرنه نمی تونید پیشرفت کنید.
اگر تفاوت Multicast و Broadcast رو نمی دونید در یک کلام: آپدیت های Broadcast را همه دریافت می کنند چه بخواهند چه نخواهند.
اما آپدیت های Multicast را فقط Device هایی که منتظر هستند و اطلاعات را میخواهند، دریافت می کنند ، بعبارت دیگر همه دریافت نمی کنند.
خب .. روتینگ پروتکل هایی که جزو خانواده Distance Vector ها هستند شامل RIP و IGRP است وروتینگ پروتکل هایی که جزو خانواده Link State ها هستند شامل OSPF و ISIS هستند.نگران نباشید راجع به تک تک این روتینگ پروتکل ها مفصل بحث خواهیم کرد.
خب .. همه این ها که گفتیم رو در یک نمای کلی ببینید:
یک منبع بسیار بسیار عالی که من تصویر بالا را از آنجا گرفتم ، اینجا است . امیدوارم مفید واقع شود.
خب.. خسته نباشید... ان شاءالله از جلسه بعد شروع می کنیم به بررسی روتینگ پروتکل ها.. از RIP شروع میکنیم
