آموزش CCNA - جلسه بیست و هفتم

همانطور که می دانید NAT مخفف Network Address Translation هست .

اما یک توضیح کلی اینکه ما با IP های Invalid یا IP هایی که داخل شبکه از آن استفاده می کنیم، نمی توانیم بر روی اینترنت برویم و برای رفتن بر روی اینترنت مجبور به ترجمه این IP و یا تبدیل آن به یک IP پابلیک یا Valid هستیم.

کاربرد دیگر NAT این هست که ساختار IP Addressing داخلی شبکه را از دیدکاربران بیرونی دور نگه می دارد.

همانطور که می دانید NAT به دو شکل Static و Dynamic قابل اجراست.

 

پیاده سازی NAT استاتیک بر روی یک روتر

در NAT استاتیک بر روی روتر به ازاء هر IP داخلی شبکه یا Invalid یک IP پابلیک اختصاص می دهیم و به عبارت دقیق تر این IP ولید برای IP های داخل شبکه رزرو شده است و چه آن سیستم خاموش باشد چه نباشد ، این IP به شخص دیگری اختصاص پیدا نمی کند. به اختصار به این روش One to One Mapping می گویند.

آموزش CCNA - جلسه بیست و ششم

خب... تا اینجای کار با روتینگ پروتکل ها آشنا شدیم. فقط روتینگ پروتکل EIGRP موند که من مفصل درCCNP توضیح خواهم داد . حال نوبت به کنترل ترافیک شبکه و تعیین مجوز های دسترسی برای ترافیک هاست. مثلا آیا شبکه 10.10.10.2 اجازه دارد برای ما ترافیک بفرستد یا خیر؟  با من همراه شوید...

Access-List

ما در Access List ها یاد میگیریم چطور ترافیک شبکه را مدیریت کنیم و اعمال فیلترینگ داشته باشیم... ما میتونیم با استفاده از Access List برای یک روتر تعریف کنیم چه ترافیک هایی اجازه ورود به روتر و چه ترافیک هایی اجازه خروج از روتر را دارند.

Access-List ها به دو صورت قابل پیاده سازی هستند:

الف : Standard Access-List

ب: Extended Access-List

ابتدا ما در مورد Standard Access List صحبت می کنیم.

Standard Access-List

خصوصیات Access List های استاندارد:

- این نوع Access-List این اجازه را به ما می دهد که در لایه سه (لایه نتورک) برحسب Logical Address ها (همون آدرس IP) اعمال فیلترینگ داشته باشیم.

- برای متمایز کردن Access-List های استاندارد از همدیگر از یک رینج عدد استفاده می کنیم. رینج عددی که برای این Access-List ها در نظر گرفته شده از 1 تا 99 هست.

آموزش CCNA - جلسه بیست و چهار

خب بی مقدمه می ریم سر اصل مطلب...

انواع بسته هایی که در OSPF ، روتر ها به سمت یکدیگر ارسال می کنند، شامل 5 نوع می باشد.

این 5 نوع یا Type عبارتند از:

Type 1: Hello

روترهایی که روتینگ پروتکل OSPF را اجرا می کنند بر طبق زمانبندی مشخصی که معمولا هر 10 ثانیه یکبار هست به سمت یکدیگر پیغام های Hello را ارسال می کنند. یعنی هر 10 ثانیه یکبار به یکدیگر می گویند سلام. تا هر دو متوجه شوند که همسایه شان هست و کابل ارتباطی سالم هست.

آموزش CCNA - جلسه بیست و سوم

روتینگ پروتکل های خانواده Distance Vector ها را با هم بررسی کردیم که عبارت بودند از RIP و IGRP. حال نوبتی هم باشد نوبت به خانواده Link State ها می رسد. ما فقط یکی از روتینگ پروتکل های این خانواده را با هم بررسی می کنیم که عبارت است از OSPF.

روتینگ پروتکل  Open Shortest Path First - OSPF

الگوریتمی که OPSF از آن استفاده می کند SPF هست که به آن Dijkstra هم می گویند. در OSPF هر روتر یک دیدکلی از شبکه دارد و بر مبنای اون دید کلی کوتاه ترین مسیر را انتخاب می کند و آپدیت هایش را به سمت روترهای دیگر روانه می کند.
برخلاف Distance Vector ها که به صورت روتین و ریتمیک مثلا هر سی ثانیه یکبار کل جدول مسیریابی شان را برای روتر های همسایه Advertise می کردند در Link state ها به محض بروز تغییر ، فقط تغییرات در شبکه ارسال می شود.جلوتر بیشتر به این مباحث می پردازیم..

آموزش CCNA - جلسه بیست و دوم

DNS - Domain Name Service
دی ان اس، سرویس نام دامنه هست که  وظیفه اش تبدیل هاست به IP و IP به هاست هست.

حال ربط این بحث به مبحث روتر ها و کانفیگشون چیست؟ عرض می کنم خدمتتون.

اجازه بدید قبل از اینکه به مبحث DNS و نحوه پیاده سازی آن بر روی روتر بپردازیم ، مقوله telnet رو توضیح دهم.

 Telnet
ما می توانیم برای کانفیگ روترهای همسایه ، به جای اینکه بریم و مستقیما با کابل کنسول، اونها رو کانفیگ کنیم ، به اونها تلنت بزنیم و خیلی راحت روتر همسایه رو کانفیگ کنیم. ممکن هست اصلا روتر کیلومترها با ما فاصله داشته باشد و در این صورت چاره ای جز تلنت نداریم.

اما چگونه می توانیم این کار را انجام دهیم؟

 

همانطور که در شکل می بینید ما دو روتر داریم که از طریق پورت سریال به هم وصل هستند و به اینترفیس سریال هر دو روتر هم آی پی داده ایم.

اگر بخواهیم به اینترفیس سریال روتر مقابل، تلنت کنیم باید دو گام زیر را انجام دهیم:

آموزش CCNA - جلسه بیست و یکم

DHCP - Dynamic Hosting Configuration Protocol

همانطور که میدونید کامپیوترها برای برقرای ارتباط با یکدیگر در شبکه باید آدرس داشته باشند. که دونوع آدرس داشتیم.

1.Physical Address

2. Logical Address

بحث ما بر سر Logical Address هست. که IP دادن به کلاینت هایکی از Logical Addres ها درشبکه است. ما به دو صورت می توانیم کلاینت ها را در شبکه آدرس دهی کنیم.

1. Static

2. Dynamic

روش استاتیک که مشخص است. ما به صورت دستی داخل هر کلاینت آی پی تعریف می کردیم. در روش Dynamic ما به صورت اتوماتیک به کلاینت ها آی پی اختصاص میدهیم. که جهت این کار از DHCP-Server استفاده می کنیم.

ِDHCP server وظیفه آدرس دهی اتوماتیک کامپیوتر های موجود بر شبکه را برعهده دارد. برای اینکه DHCP server بتواند به کامپیوتر های شبکه به صورت اتوماتیک آی پی بدهد باید یکسری آی پی برای آن تعریف بکنیم که در اصطلاح به آن Pool می گویند.

آموزش CCNA - جلسه بیستم

در این جلسه به بررسی پروتکل CDP که Proprietary یا اختصاصی خود شرکت سیسکو هست می پردازیم.
CDP - Cisico Discovery Protocol

همانطور که گفتم این پروتکل اختصاصی Device های سیسکواست که اطلاعات مربوط به دستگاه هایی که به طور مستقیم به Device مورد نظر ما وصل است را ، نشان میدهد.
دریک کلام:

It is a Cisco Proprietary Protocol that discovers and shows information about directly connected Cisco devices

این پروتکل به پروتکل فضول نیز معروف هست.که دوتا ورژن داردکه ورژن یک آن از IOS 10.3 تا IOS 12.0(3)T و ورژن دو آن یعنی CDP v2 روی IOS 12.0(3)T به بعد اجرا شد. به صورت پیش فرض بر روی IOS فعال هست و آپدیت می فرستد.

آموزش CCNA - جلسه نوزدهم

 

 

همانطور که در شکل بالا می بینید، دوتا از روتینگ پروتکل های خانواده Distance Vector ها بررسی شد. که عبارت بودند از RIP v1 و IGRP. این جلسه می خواهیم RIP version 2 را بررسی کنیم.

سعی می کنم تئوری و عملی آن را در یک جلسه با هم بگم.

RIP version 2

این روتینگ پروتکل یک چیزی مابین Distance Vector ها و Link State ها قرار دارد که به دسته Hybrid معروف هست.

آموزش CCNA - جلسه پانزدهم

همانطور که قول داده بودیم ، این جلسه در مورد روتینگ پروتکل RIP بحث می کنیم.

Routing Information Protocol - RIP

RIP جزو اولین روتینگ پروتکل ها به حساب می آید و همانطور که می دانید جزو خانواده Distance Vector ها از روتینگ پروتکل های داینامیک هست.این روتینگ پروتکل را شرکت زیراکس به دنیا معرفی کرد.

پنج خصوصیت روتینگ پروتکل RIP

1.از خانواده Distance Vector هست.

2. آپدیت هایش را به صورت Broadcast می فرستد.

3. Classful هست یعنی عمل روتینگ رو برای شبکه های subnet شده نمی تواند انجام دهد.

4. Hop Count متریک مسیریابی است که استفاده می کند.

5. IP-IPX در مورد آن توضیح میدهم.

6. Convergency time آن بالا است. در مورد آن کمی جلوتر توضیح می دهم.

7. می تواند ارسال ترافیک را از شش مسیر با ارزش یکسان انجام دهد. به صورت پیش فرض این عدد4 است.

آموزش CCNA - جلسه چهاردهم

 از روش Static صحبت کردیم و گفتیم که یک روش کاملا غیر هوشمند است و باید دستی تک تک IP ها را به روتر تعریف کنیم.. اما این روش در شبکه های بزرگ که n تا نتورک وجود دارد و همینطور n تا مسیر دسترسی برای رسیدن به یک مقصد، کارایی ندارد چون واقعا نمی توان تک تک شبکه ها را به هم معرفی کرد.

شاید دلایلی که نمی توان از روش Static برای شبکه های بزرگ استفاده کرد:  الف-زمان بر بودن ب- درصد خطای بالا ج-مدیریت شبکه بسیار بسیار مشکل است.