همانطور که در شکل بالا می بینید، دوتا از روتینگ پروتکل های خانواده Distance Vector ها بررسی شد. که عبارت بودند از RIP v1 و IGRP. این جلسه می خواهیم RIP version 2 را بررسی کنیم.
سعی می کنم تئوری و عملی آن را در یک جلسه با هم بگم.
RIP version 2
این روتینگ پروتکل یک چیزی مابین Distance Vector ها و Link State ها قرار دارد که به دسته Hybrid معروف هست.
یعنی اگر تصویر صحیح تری را بخواهیم قرار دهیم ، تصویر زیر است،(که البته من کمی آنرا ویرایش کرده ام)
اما خصوصیات RIP version 2 چیست؟
1. برای ارسال آپدیت هایش از پیغام های multicast استفاده می کند. برخلاف RIP ورژن یک، که از broadcast استفاده می کرد.
جهت این کار از IP رزرو شده 224.0.0.9 استفاده می کند.
2. اگر یادتون باشه RIP version 1 سابنت را در آپدیت هایش ارسال نمی کرد.به عبارتی classful بود. اما در RIP version 2 این مشکل حل شده است و بعبارتی Classless هست.
یعنی برای ارسال آپدیت هایش به subnet mask اینترفیس هم نگاه می کند و آن را همراه با آپدیت هایش ارسال می کند.
3. متریک مسیریابی تغییری نکرده است و همان Hop count هست و تا 15 تا هم ساپورت می شود.
4. Triggered Update : اگر یادتون باشه مشکل RIP v1 زمان convergency time بالا بود، جهت حل این مشکل از خصوصیت Triggered Update روتینگ پروتکل IGRP استفاده کرد تا بتواند این زمان را پایین بیاورد.
همانطور که گفتم Triggered Update :ارسال آپدیت به محض ایجاد تغییر در شبکه است.
5. Split horizon: اگر یادتون باشه جزو خصوصیات IGRP بود که از ارسال آپدیت های تکراری جلوگیری می کرد این خصوصیت خوب که باعث پایین اومدن ترافیک اضافی بر روی شبکه بود در RIP version2 وجود دارد.
6. از IP و IPX ساپورت می کند.
7.Equal cost paths : می تواند ارسال ترافیک را از شش مسیر با ارزش یکسان انجام دهد. دقیقا عین RIP v1
8.Authentication: به زبان ساده برای ارسال آپدیت هایش از کلید و قفل استفاده کرده است. یعنی در مقصد قفل قرار دارد و در مبدا بر روی آپدیت هایش کلید قرار میدهد. روتر یا Device مقصد تنها آپدیت هایی را دریافت می کند که کلید مربوطه را داشته باشند و در غیر این صورت آنها را drop می کنند.
9. AD یا Administrative distance آن در ورژن 2 هم همان 120 است.
10. Hybrid : چون یک سری از خصوصیات Distance vetor ها را دارد و یکسری از خصوصیات Link state ها ، در دسته ای مابین این دو دسته قرار می گیرد که Hybrid نامیده می شود.
خب تا اینجا خصوصیاتش را متوجه شدیم اما چگونه RIP version 2 پیاده سازی می شود.
نحوه پیاده سازی RIP v2
مثل همیشه تصویر بالا را در GNS بکشید و به اینترفیس ها مطابق شکل IP بدهید.
به صورت پیش فرض ، وقتی وارد روتینگ پروتکل RIP می شویم ورژن یک در نظر گرفته می شود. اگر بخواهیم به ورژن دو سوئیچ کنیم باید از دستور زیر استفاده کنیم.
Router-1(config)#router rip
Router-1(config-router)#version 2
دقیقا عین RIP ورژن یک ، نتورک ها را به آن معرفی می کنیم تا آن ها را در شبکه Advertise کند. با اینکه Classless هست اما باز نیازی به تعریف subnet mask در هنگام معرفی نتورک ها نیست . چون خودش به اینترفیس مربوطه مراجعه می کند و سابنت مسک آن را برمیدارد و ضمیمه آپدیت می کند و در شبکه می فرستد.
به این صورت نتورک ها تعریف می شوند.
Router-1(config-router)#network 10.10.10.1
Router-1(config-router)#network 192.1680.10.0
Router-2(config-router)#network 10.10.10.2
Router-2(config-router)#network 172.16.0.0
باقی کامند ها دقیقا مثل همان RIP v1 هست.
اما یک بحثی مطرح میشود اینجا که اگر روی یک Device ما Rip v1 پیاده سازی شود و روی Device دیگر RIP v2 ، تکلیف آپدیت ها چه می شود و اینکه آیا آن دو دیوایس یکدیگر را می بینند یا خیر.
ما میتوانیم برای اینترفیس ها تعیین کنیم که آپدیت هایشان را باRIP ورژن یک بفرستند یا RIP ورژن دو .
یعنی اگر دیوایس دوم RIP version 1 بود می توانیم برای روتر اولی تعریف کنیم که آپدیت هایش را با RIP v1 بفرست و بالعکس . بدین صورت دقت کنید.
Router-1(config)#interface serial 0/0
Router-1(config-if)#ip rip send version 1
در اینجا روتر اول آپدیت ها را با RIP v2 دریافت می کند اما با RIP v1 ارسال می کند.
دقت کنید که باید به محیط اینترفیس مورد نظر بروید تا بتوانید دستور بالا را وارد کنید.
اگر دستور show ip protocols از روتر مورد نظر بگیریم با تصویر زیر مواجه می شویم.
همانطور که در شکل می بینید روتر اول آپدیت هایش رو با RIP v1 می فرستد و با RIP v2 دریافت می کند.
خب این هم از RIP v2 تا جلسه بعد بدرود.
